ღ Rozdział 26 ღ

Oczami Kamila :
Minęły dwa dni. W końcu dzisiaj wybudzają ją z narkozy. W końcu znowu dotknę jej słodkich i ciepłych warg. Znowu usłyszę jej anielski głos i znowu poczuje jej uścisk. Najgorsza jest rzecz taka , że ja kompletnie nie wiem jak ja mam jej powiedzieć , że ona nie będzie chodzić ... że dziecko będzie miało wadę serca. Strasznie mnie to bolało , ale przecież nie mogę jej okłamać , jak niby ?
- Panie Kamilu , właśnie wybudziliśmy pana dziewczynę - przerwał moje zamyślenie lekarz.
Gdy to usłyszałem byłem wtedy najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi.
- Mogę ją zobaczyć ? - zapytałem.
- Oczywiście.
Szedłem długim korytarzem do sali nr. 48. Gdy doszedłem , zobaczyłem przez szybę Ją. Leżała i wpatrywała się w biały sufit. Otworzyłem białe drzwi , a ona odwróciła głowę i gdy mnie zobaczyła uśmiechnęła się lekko. Gdy tylko znajdowałem się przy niej pocałowałem delikatnie jej usta. Były jak zawsze słodkie i delikatne jak cała Ona.
- Hej skarbie - szepnąłem gładząc jej policzek.
- Hej - uśmiechnęła się - Żyję ?
- Jasne , że tak.
Laura zamyśliła się chwilę , po czym powiedziała. 
- Co sie tak w ogóle stało ?
Tak , wiedziałem , że teraz jest ten moment w którym muszę jej to wszystko powiedzieć , ale jak ?
- Laura ... - zacząłem , a w jej oczach ujrzałem strach. - Bez względu na wszystko zawsze cię będę kochał ...
- O co chodzi ?! Odchodzisz ?! - zapytała się przerażona.
- Nie. Tylko .. tylko ty nie możesz chodzić - wydusiłem.
Zobaczyłem u niej łzy.
- Nigdy ? - zapytała łamiącym głosem.
- Nigdy , ale ja będe przy tobie rozumiesz ? - i przytuliłem ją z całej siły
- Co z dzieckiem ? - i spojrzała mi w oczy.
Z wielkim trudem i bólem musiałem jej to powiedzieć.
- Będzie , urodzi sie , ale z małą wada serca.
Laura rozpłakała się na dobre. Wiedziałem , że to wszystko to jest dla niej szok , tragedia. W ciągu paru sekund przestała chodzić i dziecko będzie miało chore serduszko. Jak to ja chciałbym być na jej miejscu. Ja chcę , że by Ona chodziła , cieszyła się. Dla niej zrobiłbym wszystko.
- Kamil ... możesz wyjść ? Chcę zostać sama. 
Uszanowałem jej decyzje. Pocałowałem ją w czoło i wyszedłem.
Zapomniałem , że mam dzisiaj konkurs. Niee , na pewno w nim nie wytaruje , liczy się teraz tylko Laura i nikt inny. Zauważyłem pana Kruczka. Czyżby także nie był na zawodach. No raczej.
- Panie trenerze ! - zawołałem.
- Co z nią ?
- Wszystko w porządku. Jest trochę wstrząśnięta tym , że nie będzie chodzić i .. - aj Kamil , przecież nic o dziecku nie możesz mówić.
- I .. - docierał
- I ja dzisiaj nie wystartuje w tych zawodach , sam mnie pan rozumie - wymigałem się. Tak w ogóle to ja i tak bym nie wystartował.
- Kamil , rozumiem cię. Wiem przecież , że jesteście razem , i że macie dziecko , tylko nie wiem dlaczego nie chcieliście mi o tym powiedzieć. Szanuję cię i od początku wiedziałem , że z tej waszej przyjaźni wyniknie coś więcej i nie myliłem się. Szanuj ja i nie skrzywdź. - uśmiechnął sie. - Leć do noej , a co do zawodów nie musisz sie martwic. Gdy dowiedzieli się o wszystkim i że ty nie wystartujesz odwołali zawody , bo co to za zawody bez naszego mistrza.
Mnie totalnie zamurowało. Nie wiedziałem kompletnie co ja mam powiedzieć. Odszedłem i usiadłem na krześle. Czyli ojciec Laury nie jest zły , tylko szczęśliwy. Uśmiechnąłem się pod nosem. Postanowiłem się przewietrzyć , gdy miałem wychodzić zobaczyłem Gregora jak wchodzi do szpitala.
- To wszystko jest twoja wina ! - krzyknąłem do niego.
- Wiem ! Czego cholernie żałuje wiesz ! Nie musisz mi tego wypominać , bo i tak ciągle o tym myślę ! Zachowywałem się jak debil , jak pieprzony palant , który ma w dupie dziewczyny , bawi się nimi , a potem odrzuca ! Tak , taki właśnie jestem ! I nigdy sobie tego nie wybaczę rozumiesz ! Straciłem dziewczynę i ... i kumpla jakim byłeś ty - to wszystko mi wykrzyczał.
- Tak , tak właśnie o tobie myślę. A Myśleć trzeba było wcześniej.
Nic nie odpowiedział tylko odszedł.
Chciałem być teraz przy Laurze  lecz ona nie chciała z nikim rozmawiać , chciała być sama. Rozumiem ją , musi się jakoś z tym pogodzić ...

Oczami Laury :
Nie będę chodzić , nie będę chodzić , nie będę chodzić ! To właśnie cały czas tkwiło w mojej głowie.  Przez pół dnia pogodziłam się z tym , że dziecko będzie miało wadę serduszka , ale będzie żyć , będzie w pół zdrowe więc z tego się ciesze. , że chociaż to przeżyło i nic mu się poważniejszego nie stało. Bardzo chciałam , ale nie mogłam pogodzić się z tym , że nigdy nie stanę na nogi. Kamil będzie miał dziewczynę kalekę , nie chce tego ! Dziecko natomiast będzie miało matkę kalekę. Łzy ciągle leciały po moim policzku. Nie mogłam tego przeboleć. Czułam się bezsilna i przegrana z życiem. Najgorsze jest to , że strasznie się bałam , że Kamil któregoś dnia po prostu powie mi , że mnie zostawia i odejdzie Nigdy go nie zobaczę , a on nie będzie chciał mnie znać. Nie chciałam dzisiaj nikogo widzieć , chciałam zostać sama i jakoś przeboleć to co się wydarzyło.

Oczami Gregora :
Spierdoliłem , wszystko spierdoliłem. Swoje życie , jej życie i jego. Zrobiłem tak , że ich życie zawaliło się ! Czy ja muszę taki być ?! Takie użalanie się nad sobą nic nie da , trzeba to będzie jakoś naprawić , tylko jak ?Postanowiłem z nią porozmawiać , wiem , że to nie będzie łatwe , ale muszę. Podszedłem pod sale 48 i uchyliłem lekko drzwi. Była tam Ona. Cała zapłakana  osłabiona , patrząca się w biały sufit. Wszedłem , lecz Ona nie zwracała uwagi.
- Laura .. - w tym momencie odwróciła głowę w moją stronę.
Była bardzo zdziwiona , ale jej wyraz twarzy przeważało bardziej smutek.
- Gregor ? - zapytała mnie jakby mnie nie znała.
- Wiem , to jest bardzo dziwne , że tu stoję , nie krzyczę na ciebie ,nie wyzywam i nie poniżam. Ja taki nie byłem , ale Karolina mnie bardzo zmieniła , w ogóle nie przyszłem tu o niej rozmawiać. Chciałem cię przeprosić , wiem , że mi teraz na pewno nie wybaczysz , ale może kiedyś .. wierze w to , bo byłaś wspaniałą dziewczyną , ja tego jednak nie widziałem. Jesteś teraz z Kamilem i życzę wam szczęścia - miałem już wychodzić gdy usłyszałem jej głos.
-Gregor .. - zawołała - Wybaczam ci - lekko się uśmiechnęła - Wyrządziłeś mi wiele krzywd , ale człowiek zasługuje na drugą szansę.
Nie dowierzałem w to co usłyszałem. Pocałowałem ją w policzek i wyszłem. Nie , na pewno nie chce stwarzać teraz konkurencji dla Stocha .. wystarczająco mnie nienawidzi ..

                                                                                                              

Przychodzę do was tak ogólnie to z niczym , bo to co jest tam u góry ,to jest na pewno nie rozdział. 

Chciałam was bardzo , ale to BARDZO przeprosić za moja długą nieobecność , ale już Jestem :)

Zapraszam równiez na moje inne blogi :http://przez-chorobe-do-milosci.blogspot.com/

 http://przepraszam-ale-to-nic-nie-zmieni.blogspot.com/

Buziaaaaczki ;**********

Zapraszam !

Zapraszam was serdecznie na mojego kolejnego bloga już chyba ostatniego z udziałem skoczków narciarskich :) 

http://przepraszam-ale-to-nic-nie-zmieni.blogspot.com/

ღ Rozdział 25 ღ

Oczami Kamila

Boże jak cholernie się o nią bałem. Ona ciągle tam śpi podłączona do tych wszystkich kabelków , a najgorsze jest to , że nie mogę do niej wchodzić.
Szedłem za lekarzem do jego kabinetu , po chwili usiadłem wygodnie na miękkim krześle. 
- Dobrze , to pan jest ojcem dziecka ? - zapytał.
- Nie ... to znaczy tak - odpowiedziałem.
- Doszło przez wypadek do uszkodzenia wewnętrznego i dziecko , dokładniej chłopczyk urodzi  się z wadą serduszka oczywiście da to się skorygować , ale i tak będzie miał wadę , oczywiście małą , ale będzie.
 Boże , dziecko będzie miało wade serduszka , a dokładniej chłopczyk.
- To tyle ? - zapytałem
- Tak , tak - odpowiedział lekarz
- A mogę do niej wejść ?
- Proszę pana , teraz będzie operacja oczywiście miejmy nadzieję  że dziecku nic nie jest i uda nam się ją przeprowadzić bez żadnych komplikacji - odpowiedział.
- Ile ta operacja może potrwać ?
- Nie wiemy , zależy.
Pożegnałem się i wyszedłem z gabinetu. Drogę od razu zagrodził mi Thomas.
- Boże , Kamil co z nią ? - zapytał wystraszony Morgenstern.
- Nie wiem , będzie miała operację. Wiem , że dziecko będzie miało wadę serca. - powiedziałem spokojnie ze łzami w oczach. 
- Jak to ? - zerwał się z krzesła Gregor
- Ooo , widzę , że teraz naszło cię na sumienie Schlierenzauer ! - krzyknąłem
- Nie krzycz na niego .. - powiedział Thomas
Ominąłem go i usiadłem na krześle głową w dół.
Mijały godziny dla mnie wydawało się to jak wieczność. Ojciec Laury tez tam był , ale niestety musiał pojechać po swoją żonę.
- Kamil .. - zaczął ktoś , siadając koło mnie.
- Co ? - zapytałem załamany , i wtedy ujrzałem Gregora , tak Gregora.
- Ona będzie zdrowa ? - zapytał nie pewnie
- Nie wiem . - odpowiedziałem oschle
Nic więcej nie powiedział  , tylko wstał i poszedl w swój kąt.
Dopiero teraz wzięło go na sumienie ?! Uświadomił sobie co on tak na prawdę zrobił ?! Jaka jej krzywdę wyrządził ?! Tak , kiedyś był moim przyjacielem , i może nie wiedziałem jakie ma zamiary wobec Laury , ale nie mogłem pozwolić na to aby ona cierpiała przez niego. Niestety stało sie - ranił ja czego tak strasznie nie chciałem ..
Z moim zamyśleń wyrwał mnie głos lekarza , szybko  podniosłem się z miejsca , na którym przed chwilą siedziałem.
- I jak ? - zapytałem lekarza.
- Proszę pana , przykro mi nam to mówić , ale ... nie udało nam się uratować kręgosłupa. Został w wiele miejscach złamany i nie dało się już tego naprawić ...
W tej chwili zrobiło mi się słabo. Usiadłem na krześle i mój wzrok w gapiłem w ścianę , biała ścianę. 
- Wszystko w porządku ? - zapytał się mnie ktoś
Ja kiwnąłem głową.
- Stoch co z nią , co się dzieje  , żyje ? - Morgi zalał mnie pytaniami
- Żyje , ale .. ale nie będzie chodzić. - wydusiłem
Zobaczyłem również u niego zdziwienie i strach ? Sam nie wiem ..
Gregor nad zwyczajnie w świecie wyszedł ze szpitala , no tak czego można było się od niego spodziewać wzruszenia i wyrzutów sumienia .. śmieszne i nie realne .. 
W szpitalu zjawił się Kot z Agatą. I znowu zaczną się pytania "co z nią" , a ja na prawdę nie mam siły i nie mam ochoty gadać.Podeszła do mnie zdenerwowana Agata z Maćkiem już mieli coś powiedzieć , ale wyprzedziłem ich.

- Nie , proszę nie pytajcie. Morgi wszystko wam powie. - i poszłam z tego "tłoku". Podszedłem do szyby  , za nią leżała moja ukochana Laura , Lura Kruczek , która przez pieprzony wypadek stała się kaleką , ale nie zostawię ją , nie zrobiłbym tego nigdy. Patrzyłem sobie na

nią przez szybę. Leżała tak w bez ruchu , martwiłem się o nią. Nagle poczułem czyjąś  rękę na moim ramieniu , był to Kot.
- Wszystko już wiem , stary będzie dobrze , ona jest silna  - powiedział z troską.
- Wiem , ale boje sie rozumiesz - powiedziałem
On nic nie powiedział tylko razem ze mną patrzył się na dziewczynę.
- Może pan do niej wejść - powiedział lekarz , który wyszedł właśnie z jakiejś sali obok.
Bardzo się ucieszyłem na ta wiadomość.
- Dziękuję - i szybko weszłem do pomieszczenia , w którym znajdowała się Laura
Pocałowałem ją w czoło. Leżała tak i za pewne spała. Nie zamierzałem  stamtąd wychodzić , teraz wiem , że jestem przy niej ...

Oczami Gregora 

Nienawidzę siebie i świata ! Mam ochotę się zabić i tylko to ! Nie rozumiałem co się ze mną działo przez te kilka , a nawet kilkanaście miesięcy. Dlaczego byłem taki podły ? Nie umiem sobie na te pytanie odpowiedzieć.  Siedziałem teraz na krześle i modliłem się w duchu aby była zdrowa , że by ... dziecko było zdrowe. Widziałem jak Stoch się martwi o nią , jak łzy same spływają mu po policzkach. Tak strasznie On ją kochał , nie widziałem nikogo takiego jeszcze. Ja ?! Zachowałem się jak kompletny dureń , dupek i jakiś wredny chłopak  który nie szanuje kobiet. Nie wiem co widziałem w tej całej Karolinie. Wredna baba , która chciała tylko zdobyć sławę i moje pieniądze , mój cały majątek. Wiem , że teraz nie odzyskam Kruczek , ale wiem , że mogę opiekować się dzieckiem. Niech będzie szczęśliwa z Kamilem , nie zniszczę im tego wspaniałego związku ..
Gdy usłyszałem co Kamil mówi do Thomasa nie wytrzymałem. Ona nie będzie chodzić ! Ona nie będzie chodzić ! - wciąż to sobie powtarzałem.  Wyszyłem ze szpitala u pierwsze co zrobiłem to kopnąłem śmietnik , który stał koło drzwi wejściowych do budynku. Płakałem , tak JA płakałem. Zostały mi jeszcze resztki uczuć. Nie obchodziło mnie , że jest zim,no , ja jestem tylko w t-shirt.
KURWA CO JA NAJLEPSZEGO ZROBIŁEM !!! ???

              "  bo nieodłączny strach przed po­pełnianiem błędów, przed ro­bieniem nie te­go, cze­go in­ni oczekują. "

Ojejku , jakoś nie jestem przekonana do tego rozdziału :// Ale chciałam tak jakoś dodać :D
Przepraszam , że taki , krótki , następny dłuższy <33

Bożee Kamil Stoch DWA razy mistrzem olimpijskim <33 

Nasza drużyna 4 - jestem z nich dumna ^^

ღ Rozdział 24 ღ

Trzy dni minęły spokojnie , spędzałam czas z Morgim , Wellingerem czy Kubackim. Uwielbiałam spędzać z nimi czas oczywiście nie zapominałam o Kamilu. Kurczę tak strasznie go kocham ... nie chce go stracić , strasznie go kocham.
Leżałam sobie tak na łóżku i myślałam jak to będzie kiedy urodzę dziecko .. nie jestem jestem na to gotowa , ale powoli przyzwyczajam się , że będę matką.
- Hej Lauruś , idziesz na spacer ? - zapytała Thomas wpadając do pokoju.
- Mogę iść , w sumie i tak nie mam co robić.
Ubrałam się w ciepłe ubranie i zeszłam z przyjacielem na dół. Zimne powietrze uderzyło mnie i przeszedł mnie leciutki dreszczyk.
- Zimno - rzuciłam.
- No , może chcesz wrócić ? - zapytał Morgenstern
-Niee , przejdźmy się pod skocznie.
Szliśmy w milczeniu od czasu do czasu rzuciliśmy parę słów. Trening miała teraz Polska. Widziałam Kamila jak siedział na belce , raczej mnie nie widział. Trochę zmarzłam i chciałam juz do hotelu.
- Thomas możemy wrócić , bo zimno - powiedziałam i popatrzyłam się na nieg.
On zdjął swoją kurtkę i narzucił na moje plecy.
- Bo zachorujesz ! - krzyknęłam
- Gdzieś to mam , tobie jest zimno.
Doszliśmy raczej szybkim krokiem to budynku , zamówiłam od razu gorącą czekoladę. Po wypiciu pożegnałam się z przyjacielem i udałam się znowu do swojego pokoju. W oczy od razu rzucił się mój parapet. Usiadłam na nim i tak siedziałam patrząc bez celu w zaśnieżone drzewa. Nagle usłyszałam dźwięk telefonu co oznaczało , że przyszedł mi SMS. Nie chętnie ruszyłam się z miejsca i podeszłam do małej komódki. Sięgnęłam telefon i co mnie najbardziej zdziwiło to SMS od Gregora. Odtworzyłam wiadomość i to co przeczytałam po prostu mnie zaszokowało. " Jeszcze cię zniszczę suko ". O co mu chodziło. Chciałam jak najszybciej uciec stąd. Spakowałam się i zamówiłam taksówkę. Przyjechała w 30 min i zabrała mnie do Krakowa.
Łzy cisnęły mi się. Po prostu się bałam , on może być zdolny do wszystkiego. Nagle nie wiedziałam co się stało , wpadliśmy w poślizg nie wiem ,  raczej ktoś w nas wjechał wiem tylko , że wszystko się dookoła mnie zakręciło i zobaczyłam tylko ciemność.

***

Obudziłam się w jakimś pomieszczeniu. Nie wiedziałam gdzie jestem. Wszystko było białe sufit , ściany. Zobaczyłam przy mnie Kamila , spał trzymając mnie za rękę z głową na moim brzuchu. Pogłaskałam go po głowie niestety budząc go przy tym. 

- Boże Laura żyjesz - i pocałował mnie namiętnie w usta.

- Co eis stało ? Gdzie ja jestem ? - zapytałam. 

- Miałaś wypadek samochodowy , jesteś w szpitalu.

- Dlaczego ja mam kołnierz ortopedyczny ? - zapytałam i chciałam go zdjąć.

On szybko złapał mnie za ręke. 

- Zostaw , widocznie tak ma być ... - powiedział ze zdenerwowaniem 

Do sali wszedł lekarz.  Starszy pan , pewnie profesor, miał  nie wyraźną minę tak jakby sama nie wiem wiem.
- Witam państwa pan jest z rodziny ?
- Jestem jej chłopakiem ,.coś się stało ?
- Niestety doszło do urazu kręgosłupa i musimy zrobić operację
- Będę chodzić ? - zapytałam ze łzami w oczach.
- Zrobimy wszystko co w naszej mocy aby pani chodziła , natomiast jeśli chodzi o dziecko ...
Nie dokonczyl , ponieważ znowu zamknelam oczy i ujrzalanciemnosc ...

Oczami Kamila

Boze jak sie dowiedzialem o jej wypadku caly swiat stanął mi przedoczami. Rzucilem wszystko i pojechalem prosto do szpitala. Nie wiem w ogole po co ten skurwisyn sie tu pokazał. Zostawił Laure i jeszcze ma honor przyjezdzac. To bylo najmniej istotne weszlem so sali zobaczulem ja. Byla podlaczona do jakis gabli , byla cala posiniaczona. Spedzilem z nia całą noc. Gdy sie obudzila ledwo co mowila , wszedl lekarz i gdy wspomnial o jakiejs operacji zimny pot oblał moje ciało , nagle usłyszałem głośny pisk , pielegnoarki wyprosili mnie z sali i larzem z.lekarzami ratowali zycie mojej kochanej Lauri.Przez szybe widzialam jak lekarze reanimuja ja. Płakałem i nie obchodzilo mnie , zs jwst tu Gregor , Thomas czy Wellinger. Balem sie , ze ja strace ...
- Co oni jej robia ? - zapytal sie mnoe Gregor
- Reanimuja ślepy jestes ?!
Zobaczylem w jego oczach zaskoczenie i odszedl ze spuszczona glowa. Z sali wyszedl lekarz od razu podbiełgem do niego.
- Co z nią ? - zapytałem zdenerwowany.
- Udało nam się przywrócić akcję serca. Najlepiej bedzie jak nikt jej na razie nie bedzie odwiedzal. Jutro
- Co z dzieckiem ?
- Powiem panu nie tutaj a w gabinecie ...
Zamarłem , ale zgodnie poszłem za lekarzem. Zerknąłem na Gregora. Siedział i jak by płakał ? Taa , na.pewno nie ...



Uff napisalam rozdzial ! Malymi kroczkami zblizamy sie ku koncowi. Jak wam sie podoba ?
Ogladaliscie kwalifikacji , jak obstawiacis bedzie jutro zloty medal dla Kamilcia ? :***

pomocy !!

Przepraszam pewną blogerkę ! Nie pamiętam adresu jej bloga.
Dziewczyna miala matke , ktora umarla. Matka ta dala jej list w ktorym córka jej corka dowiedziala sie , ze jej ojcem jest Lukasz Kruczek.

Jesli ktos z was kochani wie co to za blog prosze o adres , bo mnie bardzo ciekawi , a tyle was jest kochane , ze zapominam o nie ktorych , wiec jest specialna zakladka SPAM i tam infornujcie mnie o rozdzialach czy nowych blogach :*
Mam nadzieje , ze pomozecie :-)

ღ Rozdział 23 ღ

Obudziłam się było po 10. Zwlekłam się z łóżka , odświeżyłam się i ubrałam. Postanowiłam , że pójdę na śniadanko. Zamknęłam pokój i zeszłam na od razu poczułam na sobie wzrok Austriaków i skoczków Polski. Patrzyli się na mnie ze złością , żalem i wielkim zaskoczeniem. Nie wiedziałam o co chodzi. Zamówiłam sobie naleśniki z czekoladą i przysiadłam się do Thomasa i paru innych skoczkach. Popatrzyli na mnie z niechęcią.
- Widzę , że nie jestem mile widziana - i wstałam od stołu ze łzami w oczach.
- Dziwisz się nam ? - zapytał Morgenstern.
- Fajnie by było jak bym wiedziała o co chodzi - powiedziałam oschle
Popatrzyli na mnie dziwnie , a ja odeszłam od nich ze złością. Odechciało mi się jeść , więc poszłam do swojego pokoju. Bardzo mi było smutno , bo tak na prawdę nie wiedziałam o co chodzi. Dlaczego moi najlepsi przyjaciele się odwrócili i gdzie jest Kamil ? Nic nie rozumiałam.Mieli się mną opiekować i co obrazili się czy co ? Usiadłam sobie jak zwykle na "moim" parapecie i patrzyłam się w sal .. na skocznie gdzie trening mieli jacyś skoczkowie. Oczy miałam wypełnione łzami. Ciągle myślałam o co im chodziło. Nagle zobaczyłam Kamila jak przytula jakąś blondynkę. Poczułam ukucie w sercu , strach , że mogę go stracić , złość ,ból , cierpienie , wszystko na raz. Patrzyłam się na to wszystko ze łzami w oczach. Zapukał ktoś do drzwi , otarłam łzy zapominając , że jeszcze gorzej zrobiłam rozmazując tusz. Powiedziałam ciche "proszę" , do pokoju wszedł Thomas.
- Laura ... - zaczął. - Na prawdę nic nie wiesz o co chodzi ? - zapytał.
- Jak bym wiedziała Thomas to bym nie była zaskoczona waszym zachowaniem - odpowiedziałam oschle
- Gregor nam powiedział , że do niego wróciłaś tydzień temu. To znaczy nie nam , a bardziej Kamilowi.I powiedział , że przyjaźniłaś się z nami tylko na popularności.  Stoch był zrozpaczony. Zawiedliśmy się na tobie , bo okłamałaś wszystkich...
Słuchałam uważnie z coraz większym zaskoczeniem.
- Ale jak to !? - krzyknęłam. - Uwierzyliście w to wszystko ?! Przecież ja z wami sie przyjaźnie , bo wam ufam. Kamila kocham tak strasznie i po tym wszystkim wróciła bym do Gregora ?! - powiedziałam przez łzy.
- Laura ...
- Co Laura ?! Po co ja tu przyjeżdżałam ? - powiedziałam już spokojniej i ciszej
- Przepraszamy , nie płacz - powiedział przytulając mnie.
- Jak mam nie płakać jeśli Kamil obściskuje się z jakaś blondynką ?!- zapytałam
- On chciał się tylko odegrać , bo "zraniłaś go".  On zaraz przyjdzie wyjaśnij mu to. - i zniknął za drzwiami
Czekałam na Kamila z dobre30 minut. Nagle brązowe drzwi się otworzyły i stanął w nich Stoch.
- Kamil ... - zaczęłam. - To co powiedział tobie Gregor to nie prawda rozumiesz. Ja kocham ciebie i nigdy bym czegoś takiego tobie nie zrobiła.
Nic się nie odezwał tylko ciągle patrzył się w moje czarowne od płaczu oczy.
- Kochanie ... czy ja na prawdę wyglądam na wredną cwaniarę ? -zapytałam
On pokręcił głową i przytulił mnie mocno.
- A ta blondynka z którą się przytulałeś kto to ? - zapytałam.
- Ola , nowa fotografka naszej kadry.
- Dlaczego się z nią przytulałeś ?
- Widziałem cię w oknie i nagle tak ją przytuliłem abyś poczuła to co ja , jak się dowiedziałem co powiedział Gregor. Teraz znam prawdę i wiesz , że ja cię kocham ... zawsze cię kochałem - i ucałował mnie w czoło.
- Ja ciebie też kocham - i pocałowałam go w usta. 
Byłam ciągle w ramionach Kamila i nie zamierzałam tak prędko z nich uciec. Ciągle myślałam dlaczego Gregor tak zrobił ? Dlaczego on mnie tak nienawidzi ?
- Kochanie ja muszę iść do lekarzy , wiesz masaże itp - powiedział.
- Dobrze - oznajmiłam.
Pożegnałam się z nim czule jak byśmy nigdy się już nie mieli spotkać i zniknął za drzwiami. Postanowiłam , że wyjaśnię sprawę ze Schlierenzauerze. Doprowadziłam się do porządku i wyszłam z mojego pokoju. Zapukałam do dużych , czarnych drzwi po czym usłyszałam ciche "proszę". Weszłam do pomieszczenia. Gregor leżał na łóżku czytając jakąś austriacką gazetę natomiast Thomasa nigzie nie widziałam , chyba był w łazience.
- Cześć - powiedziałam oschle.
- Czego znowu chcesz ? - zapytał
- Dlaczego rujnujesz mi życie ? - zapytałam.
- Aaa , o to ci chodzi ? A co przyjaciele się odwrócili ? - zapytał ze "śmiechem"
- Nie , ponieważ uwierzyli mi , że to nie prawda ! - krzyknęłam. - Dlaczego jesteś taki podły , za co ty mnie tak nienawidzisz ? - zapytałam przez łzy.
- Bo spieprzyłaś mi życie ?! Nie zauważyłaś tego ?! Te kurwa cholerne dziecko jest moje i każesz mi się im opiekować ! Dla mnie liczą się na razie SKOKI ! A ty przyłazisz do mnie i każesz mi się nim zajmować ! Jesteś sobie z Kamilem , to sobie tego bachora wychowajcie !
Słuchałam wszystko ze łzami.
- Do niczego cię nie zmuszam Gregor . - powiedziałam spokojnie ,już nawet nie mogłam krzyczeć. - Do niczego cię nie zmuszam i nie zmuszałam. Kochałam cię kiedyś , a ty to wykorzystałeś i teraz masz konsekwencje. Ja też nie jestem gotowa na dziecko , ale co mam zrobić ? - powiedziałam
-Nie bądź śmieszna , te twoje monologi z dupy wzięte są beznadziejne ! - krzyknął. - I najlepiej będzie jak wyjdziesz - wstał , ścisnął mnie za ramię i popchnął lekko na drzwi , a ja wywróciłam się.
Z łazienki wybiegł szybko Morgenstern , który za pewne przysłuchiwał się całej rozmowie.
- Kurwa co ty robisz ! - krzyknął na Gregora. - Nie wiesz , że ona jest w ciąży !?
- Thomas spokojnie nic mi nie jest - oznajmiłam i wstałam z podłogi.
- Na pewno ? - zapytał.
Pokiwałam głową i lekko się i uśmiechnęłam. Poszłam do swojego pokoju. Słyszałam jak Thomas wrzeszczy na Gregora.
W pokoju był Kamil. Leżał na łóżku i smacznie spał. Wyglądało to tak strasznie słodko. Na palcach poszłam do łazienki , wykąpałam się i położyłam się koło niego zasypiając smacznie ..

BEZNADZIEJA ! Przepraszam was za to. Nie taki miał wyjść ech ....

Jest Soczi !!! Które miejsce zajmie Kamil jak sądzicie ? :* Kamil pierwszy ! :D 

Kto ogląda z was skoki ? :)  Pisać ! 

Buziaki :**

Nowy blog :)

Nowy blog !! :D

 

Zapraszam was serdecznie na mojego kolejnego bloga o ...

SKOCZKACH ! 

Mam nadzieję , że będziecie go czytać co ? :33   

Link:      http://przez-chorobe-do-milosci.blogspot.com/

Zapraszam kochane ! <33